Waar konden ze nu toch zijn?
Een beetje paniekerig keek Julia
om zich heen. Overal zag ze
kraampjes met kerstprullaria;
glimmende kerstballen, trein-
tjes, kersthuisjes met en zonder
muziek maar ook kraampjes
waar ze gepofte kastanjes of
glühwein verkochten. Julia liep
er voorbij zonder er echt naar te
kijken. Het enige wat ze wilde
zien waren haar ouders, die ze
zo’n halfuur geleden kwijt was
geraakt op deze kerstmarkt in
Duisburg. Ze was bang dat ze
hen in deze mensenmassa
nooit meer terug ging vinden.
Help!
Julia, haar broertje Koen en
haar ouders waren gisteren met
hun schip de haven van Duisburg
binnengevaren. Julia was een
beetje verdrietig want het was
kerstvakantie en ze hoorde van
vriendinnen op school dat ze alle-
maal leuke dingen gingen doen.
Naar de Efteling, de dierentuin of
naar de bioscoop. Sommigen gin-
gen zelfs voor een paar dagen op
vakantie naar een tropisch eiland.
Julia had alleen maar twee weken
varen in het vooruitzicht, het
waren immers slechte tijden in de
binnenvaart en de crisis eiste zijn
tol. Haar ouders moesten wel blij-
ven varen want stilliggen kost tijd
en tijd is… geld. Julia had dat rie-
deltje al zo vaak gehoord uit de
mond van haar ouders. Zelfs in
haar dromen kwam dat zinnetje
soms voorbij. Gek werd ze ervan.
Natuurlijk snapte ze heus wel dat
een vakantie er niet in zat omdat
er nu eenmaal gevaren moest
worden, maar af en toe iets leuks
doen moest toch kunnen? “Hou
nu maar op met dat gezeur”, had
haar moeder gisteren gezegd
met pretlichtjes in haar ogen
toen Julia voor de zoveelste keer
vroeg of ze nu echt niets leuks
konden gaan doen. “Het komt
allemaal goed, wees maar gerust”,
zei haar moeder. Pfff wat had Julia
daar nu aan ‘het komt wel goed’.
Het komt helemaal niet goed,
dacht ze. Zuchtend ging ze ver-
volgens naar haar kamertje, waar
ze met een boek (het zoveelste)
op bed plofte. Ze was blij als ze
weer naar school kon, daar
gebeurde tenminste nog wat.
Helaas was de vakantie nog maar
net begonnen en tot die tijd
moest Julia het toch echt met
haar ouders en broer doen. Julia
werd slaperig van het lezen en
haar ogen begonnen langzaam
dicht te vallen, tot er plotseling
hard op de deur geklopt werd.
“Julia”, riep haar moeder terwijl ze
doorging met op de deur bon-
zen. “Doe die deur eens open, ik
heb een verrassing voor jou en je
broertje”. Zuchtend slofte Julia
richting de deur. Wat nu weer. Een
beetje bozig opende ze de deur.
“Ik was in slaap gevallen, ik schrik
me rot van jou”.
Verrassing
Lachend pakte haar moeder
Julia’s arm en voorzichtig trok ze
haar mee naar de woning. Koen
zat al op de bank, in afwachting
van wat komen ging. Op tafel
stond een schaal kerstkransjes,
een pot thee en vier kopjes. Haar
moeder had de kaarsjes aange-
stoken en ook de lichtjes in de
kerstboom brandden gezellig.
Eigenlijk zag het er best knus uit,
moest Julia toegeven. Toch bleef
ze een beetje bozig. Ze was ech-
ter wel heel benieuwd naar de
verrassing. Inmiddels was ook
haar vader uit de stuurhut geko-
men. Nadat Julia’s moeder de
thee had ingeschonken, begon ze
te praten. “Lieve Julia en Koen”,
begon ze. “Jullie weten dat we het
het afgelopen jaar niet makkelijk
hebben gehad”. Julia slaakte een
zucht. “Nee hè mam, niet weer.
Dat verhaal kennen we nu wel.
Kunnen we het misschien even
over iets anders hebben?” Gedul-
dig legde haar moeder een hand
op Julia’s schouder. “Luister nu
gewoon even naar me, ik beloof
dat het leuk wordt”. Julia besloot
maar te luisteren. “Papa en ik heb-
ben besloten om dit jaar een
dagje langer in Duisburg te blij-
ven. Morgen varen we niet terug
naar Rotterdam, we gaan met zijn
allen op stap. Wat dachten jullie
van 750 kerstbomen en zo’n 130
versierde kerstkraampjes met
kerstrommel? Gepofte kastanjes
en misschien zelfs schaatsen?”
“Yes, we gaan naar de kerstmarkt”,
riepen Julia en Koen tegelijkertijd
en allebei even enthousiast uit.
“Met zijn allen?”, vroeg Koen er
voor de zekerheid nog even
achteraan. Zo vaak gingen ze
namelijk niet met z’n allen op
stap. “Ja met zijn allen, ik ga ook
mee”, antwoordde zijn vader. Ein-
delijk verscheen er een glimlach
op Julia’s gezicht. Misschien werd
deze kerstvakantie toch nog een
beetje leuk! “En nu is het tijd voor
een spelletje”, zei Julia’s vader. De
hele avond speelden ze de Kolo-
nisten van Katan, totdat Koen het
spel won. Normaal kon Julia hele-
maal niet tegen haar verlies, maar
nu feliciteerde ze haar broertje
zelfs. Daarna moesten ze snel
naar bed. “Morgen bijtijds op
want we gaan er een heerlijke
lange dag van maken”, zei moe-
der. Nog nooit hadden Koen en
Julia zo goed naar haar geluisterd
als het ging om naar bed gaan.
Normaal probeerden ze de tijd zo
lang mogelijk te rekken maar nu
vertrokken ze zonder weerwoord
naar de badkamer om hun tan-
den te poetsen. Eenmaal in bed
lag Julia nog even te woelen, ze
had zoveel zin om naar de kerst-
markt te gaan dat ze er bijna niet
van kon slapen. Ze had veel
gehoord over de kerstmarkten in
Duitsland, en vroeg zich af of het
echt zo leuk zo zijn. Daaraan den-
kend viel ze uiteindelijk in slaap.
De Kerstmarkt
De volgende ochtend werd
Julia alweer wakker gemaakt
door een op de deur bonzende
moeder. “Julia, opstaan”. Julia
veegde een donkere krul uit haar
gezicht, wreef in haar ogen een
keek op de wekker. ‘Zeven uur.
Allemachtig dacht ze’. Wat was
haar moeder belachelijk vroeg.
Opeens bedacht ze zich waarom:
de kerstmarkt!!! “Ik kom al”, riep ze
terug. Snel schoot ze in haar kle-
ren, douchen kwam vanavond
wel weer. Hoe eerder ze weg gin-
gen hoe beter. Na een vlug ont-
bijt stapte het hele gezin in de
auto, het was maar een klein stuk-
je rijden. Ze waren gewaar-
schuwd dat de parkeerplaatsen
in de omgeving snel bezet zou-
den zijn en zelfs nu ze zo vroeg
vertrokken waren, was het nog
zoeken naar een plekje. Niet lang
daarna liepen ze met zijn vieren
richting Boulevard Königstrasse.
Nu al keek Julia haar ogen uit. Het
was grijs en grauw buiten, en
vooral ontzettend koud. De hon-
derden verlichtte kerstbomen
zorgden echter voor een gezelli-
ge kerstsfeer. Koen, Julia en haar
ouders waren stevig ingepakt,
dus van de kou hadden ze geen
last. “Zullen we om te beginnen
eens kijken of ze ergens warme
chocolademelk hebben”, vroeg
Julia’s vader. Daar zeiden ze
natuurlijk geen nee tegen. Hoe
dichter ze bij de kerstmarkt kwa-
men, hoe drukker het werd. Koen
en Julia hielden hun ouders hand
stevig vast. Stel je voor dat ze
elkaar kwijt zouden raken in de
mensenmassa. “O mam kijk daar”,
riep Koen enthousiast. “Daar heb-
ben ze van die Kerstmannen, dat
is leuk voor aan boord”. Koen
wees naar een kraampje dat hele-
maal vol stond met Kerstman-
poppen in allerlei formaten en in
verschillende poses. De één zat in
een arrenslee, de ander zat in een
luie stoel met een pijp in zijn
mond en weer een ander droeg
een grote zak met cadeaus. “Zul-
len we er eentje kopen mam, ple-
ase”, smeekte Koen. “Nog even
wachten”, antwoordde zijn moe-
der. “We zijn hier pas net, laten we
eert een rondje lopen en kijken
wat er nog meer te koop is”. Ze
was nog niet uitgesproken of
Julia trok al aan haar arm. “Mam,
kijk daar. Een kraam met allemaal
kersthuisjes, dan kunnen we zo’n
leuk kerstdorp maken onder de
kerstboom”. En hup daar stonden
ze alweer bij het volgende stand-
je. “Zullen we dan nog maar even
wachten met die warme chocola-
demelk”, vroeg haar moeder met
een lach.
Ouders kwijt
Zo struinden ze langs al die
gezellige houten huisjes met
kerstprullaria. Plotseling viel Julia-
’s oog op een sprookjesachtig
kasteel, met een
ijsbaan waarop
twee poppetjes,
een verliefd stel-
letje zo te zien,
samen aan het
dansen waren.
Ze dansten op
een bekend
kerstdeuntje.
Van Maria Carey, dacht Julia.
Zachtjes neuriede ze een beetje
mee en ondertussen merkte ze
niet dat haar moeder haar hand
had losgelaten…. Ze bleef een
tijdje zo staan en pas toen ze haar
ouders wilde wijzen op het
mooie tafereeltje, zag ze dat ze
nog als enige bij het kraampje
stond. Haar ouders en broertje
waren in geen velden of wegen
te bekennen. Met grote ogen
keek Julia nog eens goed om zich
heen. Zo ver konden ze toch niet
zijn? Hoelang had ze hier nu
gestaan? Ze vroeg zich af wat ze
nu het beste kon doen. Zou ze
blijven staan, dat was misschien
het beste als haar ouders naar
haar op zoek waren. Als ze
bedachten dat dit de plek waar ze
haar het laatst hadden gezien,
kwamen ze misschien wel terug.
Aan de andere kant…, al die hou-
ten huisjes leken op elkaar dus
het zou best moeilijk zijn om pre-
cies dit plekje terug te vinden.
Julia beet op haar lip, opeens
werd ze toch wel een beetje
bang. Wat als ze elkaar nu niet
meer terug konden vinden? Hoe
kwam ze weer bij het schip? Ze
kende de weg hier helemaal niet.
Ze besloot maar te gaan zoeken,
hier blijven wachten leek haar
toch geen goed idee. Bovendien
had ze het best koud gekregen
van dat stilstaan. Met grote ogen
keek ze om zich heen. Ze liep van
kraam naar kraam, ze nam zelfs
een kijkje bij de ijsbaan. Haar
ouders en broertje leken van de
aardbodem verdwenen. En dat
was inmiddels een halfuur gele-
den. Voor Julia leek het een
eeuwigheid. Ze zag al voor zich
hoe straks alle mensen lekker
naar hun warme, knusse huisje
zouden gaan terwijl zij nog zoe-
kend op de Kerstmarkt rondliep.
Het huilen stond haar nader dan
het lachen.
Kerstman
Toen de eerste tranen opwel-
den, zag ze plotseling vanuit haar
ooghoek iets roods op haar af
komen. Door de tranenwaas zag
ze dat het een gezette man in een
kerstpak was. Daar had ze nu
helemaal geen zin in en snel
draaide ze zich om de andere
kant op te lopen. “Julia”, riep de
man. Verschrikt keek ze om, hoe
wist hij haar naam? “Kom eens
hier, schrik niet”, zei de man in het
pak. Julia bleef besluiteloos staan,
‘nooit met vreemde mensen
meegaan’ zeiden haar ouders
altijd. Dat zinnetje schoot ook nu
door haar hoofd. “Ik ben geen
vreemde man Julia, je kent me
best”. Weer schrok ze. Kon deze
man haar gedachten lezen? “Dat
heb jij helemaal goed meisje”, ant-
woordde de man. “Wie bent u?”,
vroeg Julia, die nu toch wel erg
nieuwsgierig was geworden. “Wat
denk je? De Kerstman natuurlijk,
wie anders”. Julia lachte door haar
tranen heen. “Die bestaat toch
helemaal niet”. Treurig keek de
man in het rode kerstpak voor
zich uit. “Tsja, dat schijnen men-
sen tegenwoordig te denken
maar ik ben het toch echt. Nu
even wat anders want meisje, ik
neem aan dat jij niet voor niets zo
zoekend over de kerstmarkt hier
in Duisburg rondloopt. Ben je
soms je ouders kwijtgeraakt?”
Julia vertelde direct het hele ver-
haal en barstte vervolgens in hui-
len uit. “Stil maar meisje, ik ga je
helpen. Ik ben tenslotte niet voor
niets de Kerstman. Ik deel niet
alleen cadeautjes uit, ik help ook
altijd mensen in nood. En volgens
mij ben jij nu duidelijk in nood.
Loop maar eens met mij mee, dan
zal ik je iets laten zien. Vertel
ondertussen maar eens wie je
bent en wat je hier doet”. Julia ver-
telde de Kerstman (ze begon een
beetje te geloven dat dit ook echt
dé Kerstman was) waar ze van-
daan kwam. Over haar ouders, dat
ze een schip hadden, dat ze door-
deweeks op een internaat woon-
de en ook over de moeilijke tij-
den waarin ze leefden. De
Kerstman luisterde aandachtig en
knikte af en toe met zijn hoofd.
Ondertussen liepen ze uit de
drukte van de Boulevard König-
strasse, en kwamen in een chique
buurt terecht. “Waar gaan we
eigenlijk heen”, vroeg Julia toen ze
door kreeg dat ze allang niet
meer op de kerstmarkt waren.
“Dat zal je zo
wel zien”, ant-
woordde de
Kerstman
geheimzinnig.
“Maar”, sputter-
de Julia, “mijn
ouders zijn mij
nu waarschijn-
lijk ook aan het
zoeken en ontzettend ongerust”.
Volgens de Kerstman hoefde ze
zich daar echter niet druk om te
maken. “Loop jij nu maar gewoon
met mij mee dan komt alles
goed”. Niet veel later stopte hij bij
een grote poort, pakte een kleine
afstandsbediening uit zijn broek-
zak en drukte op een knop. Pie-
pend en krakend ging het hek
open. Het volgende dat Julia zag
was een enorme oprijlaan, met
aan weerskanten tientallen iden-
tieke kerstbomen met gekleurde
lichtjes. Aan het eind van de oprij-
laan stond tussen de bomen een
statig huis. Voor de zoveelste keer
vandaag keek Julia haar ogen uit.
Rondleiding
“Welkom in één van mijn
mooiste huizen ter wereld”, zei de
Kerstman met enige trots. “Tot
aan het nieuwe jaar woon ik hier
samen met al mijn inpakhulpjes.
Laten we eerst wat drinken en
daarna geef ik je een rondleiding”.
Julia vond het natuurlijk maar
wat mooi en bijzonder dat ze hier
in het huis van de Kerstman rond-
liep. Dat was veel leuker dan de
Efteling of de dierentuin. Oh, ze
had haar vriendinnen wel wat te
vertellen na de vakantie. Daar ver-
heugde ze zich nu al op, alhoe-
wel; als ze haar zouden geloven
tenminste. Na een kop dampen-
de chocolademelk kreeg Julia de
beloofde rondleiding, die begon
in de woonkamer. “In deze stoel
lees ik altijd de brieven die de kin-
deren mij schrijven rond Kerst-
mis”, vertelde de Kerstman terwijl
hij wees op een donkerbruine
leren zetel. Naast de stoel lag een
stapel enveloppen en zo te zien
had hij nog heel wat brieven te
beantwoorden. De stoel stond
naast de open haard. “Ik heb altijd
last van koude voeten, vandaar”,
legde hij uit. Vervolgens liepen ze
door naar de keuken, waar twee
koks druk in de weer waren met
waarschijnlijk het avondeten. Het
rook er naar groentesoep en
gebraden kip. Julia kreeg er trek
van. Een van de koks keek op en
vroeg; “Wie heeft u vandaag nu
weer uitgenodigd op het eten?”
De Kerstman lachte en vroeg de
kok wat extra’s te maken voor
vanavond. “Krijgt u bezoek”, vroeg
Julia nieuwsgierig. “Wie weet”,
antwoordde de vriendelijke oude
man, terwijl hij Julia een beetje
ondeugend aankeek. Julia kreeg
het hele huis te zien en uiteinde-
lijk kwamen ze terecht in de kel-
der van het huis. Waar kelders
normaal saai en koud waren, was
deze kelder gezellig verlicht en
de muren waren donkerrood
geverfd. Voor zover Julia kon zien
tenminste want een groot deel
van de muren waren bedekt met
kasten, gevuld met onder andere
speelgoed. Héél véél speelgoed.
Achterin de kelder was nog een
deur, en die leidde weer naar nog
een enorme kamer. Zo te zien een
inpakkamer. Aan grote tafels met
verschillende soorten rollen
inpakpapier waren tientallen
mensen met zweetdruppels op
hun voorhoofden bezig met het
inpakken van allerhande speel-
goed. Drie ruggen kwamen Julia
maar al te bekend voor. “Pap,
mam, Koen!! Wat doe jullie hier?”
Ze draaiden zich alle drie tegelij-
kertijd om en renden op Julia af.
“Julia”, zei haar moeder “wat zijn
wij blij jou weer te zien. We heb-
ben je overal gezocht. Totdat we
deze aardige meneer tegenkwa-
men”. En ze wees naar de Kerst-
man. “Hij is je gelijk gaan zoeken
en in de tussentijd hebben wij
onszelf maar nuttig gemaakt en
een beetje geholpen met inpak-
ken. Misschien kun jij ons ook
nog even helpen?” Dat deed Julia
maar al te graag. “Ik ga ondertus-
sen nog wat brieven beantwoor-
den”, zei de Kerstman en hij liep
weg. Julia pakte een stapel cade-
aus, een rol glimmend rood pak-
papier en begon. Ze zag heel wat
moois voorbijkomen: blinkende
sierraden, barbies, boeken, kle-
ding en snoepgoed. Julia reali-
seerde zich dat ze zelf ook wel
wat mooie cadeautjes voor onder
de kerstboom zou willen uitkie-
zen, ook voor haar ouders en
Koen. Meestal deden ze geen
cadeaus omdat er simpelweg
geen geld voor was. Misschien
kon ze zo nog even een praatje
maken met de Kerstman. Dat
bleek echter niet nodig want na
een uurtje kwam hij Julia en haar
familie ophalen. “Komen jullie
maar eens mee”, zei hij vriendelijk.
Braaf liep het viertal achter de
oude man aan en bij de stellages
met cadeaus stond hij stil. “Ik
weet dat jullie het niet gemakke-
lijk hebben gehad het afgelopen
jaar. Omdat jullie mij nu zo goed
geholpen hebben, mogen jullie
allemaal twee cadeaus voor
elkaar uitzoeken. Julia, jij kiest iets
moois voor je moeder, en anders-
om. Koen, jij kiest iets moois voor
je vader en andersom. Niet spie-
ken. Zo vinden jullie toch nog een
verrassing onder de kerstboom”.
Het bleek best een moeilijke taak
om tussen al die spullen twee
cadeaus uit te zoeken. Toch kwa-
men ze alle vier tevreden terug.
Schransen
“Zo en nu is het tijd voor een
vervroegd kerstdiner, volg mij
maar naar de keuken”, bromde de
Kerstman goedig. In de keuken
wachtte Julia en haar ouders een
feestelijk gedekte tafel. De koks
hadden de bevelen van de Kerst-
man netjes opgevolgd en reke-
ning gehouden met de speciale
gasten van die avond. Er was
gebraden kip en groentesoep,
zoals Julia al eerder geroken had,
maar daarnaast ook nog kalkoen,
zalm, en andere soorten vis. Ze
aten tot ze bijna niet meer konden
en toen bleek er ook nog een toe-
tjesbuffet te zijn. Ze kreeg vast
buikpijn vanavond maar Julia
bleef schransen. Dit maakte ze
vast maar één keer in haar leven
mee. Na het eten, toen ze allemaal
met bolle buiken achterover in
hun stoel hingen, was het tijd om
weer naar boord te gaan. “Ik breng
jullie”, stelde de Kerstman voor. “We
moeten naar onze auto”, zei Julia’s
vader “die staat nog in de stad”.
Daarover hoefde hij zich volgens
de Kerstman geen zorgen te
maken. “Ik trakteer jullie namelijk
op een ritje in mijn arrenslee, ik
zorg ervoor dat de auto morgen
weer aan boord staat”. Inmiddels
was het Julia wel duidelijk dat de
Kerstman veel kon, dus dit zou
vast ook wel goedkomen. Niet
veel later vlogen ze door de met
sterren verlichtte nacht. Ze kon-
den ze de kerstmarkt nog even
vanuit de lucht bekijken. Julia
kon niet wachten tot het
moment dat ze haar vriendinnen
weer zag, en hun over deze spe-
ciale dag kon vertellen.
Toch nog een bijzondere kerst voor Julia
De Scheepvaartkrant
